toekomst van kritiek ligt in de vorm

Wat de kritiek nodig heeft, is zelfkritiek. En niet zozeer als functie, maar als medium. Zo kijken we er bijna nooit naar: kunstkritiek als een bepaalde (literaire?) vorm, op een bepaalde drager en met bepaalde tools om haar input om te zetten in een bepaalde output. Dat medium is twee eeuwen lang nauwelijks veranderd. Over zowat alle kunst blijven critici zich per definitie uiten in zwarte lettertjes op een witte achtergrond, zelfs al wordt die achtergrond steeds vaker een scherm. Die traditie lijkt vanzelfsprekend, maar is ze dat wel? Tevens een reactie, 'In goede kunstkritiek komt het kunstwerk tot leven' van Steven ten Thije, verschenen in De Groene Amsterdammer 21-08-2014.