fatale dialectiek genaamd : 'Het publiek' : of waarom het tegenwoordig zo lastig is om aan theaterkritiek te doen

Kritiek, publiek en maatschappelijke relevantie vormen een lastige combinatie. Wat is 'het publiek' eigenlijk? Kun je op zeer uiteenlopende toeschouwers één etiketje plakken? Toch is er vanuit verschillende hoeken consensus over het feit dat het publiek vervreemd is geraakt van het actuele theater: het voelt zich niet gerepresenteerd. Maar theater is geen politiek, theater is verbeelding, en geen afbeelding of evenredige vertegenwoordiging. Voorstellingen moeten juist vervreemding veroorzaken, de vaste patronen opschudden, en dat is wat anders dan maatschappelijke relevantie. Om theater beter aan de man te brengen, is het festival bedacht met een thema waar van alles ondergeschoven kan worden. Ook de theaterkritiek richt zich steeds meer op hoe de voorstelling zich verhoudt tot 'de wereld', terwijl zaken als vormkeuze, achtergrond of plaats in het theaterdiscours niet besproken worden. Kunstkritiek is moraalkritiek geworden, onder invloed van de 'cultural studies', die ethiek belangrijker vinden dan esthetiek. Kunst kan nog steeds utopisch zijn, maar dan heeft het theater wél toeschouwers nodig in plaats van publiek!